'En mijn moeder zegt dat het alleen maar moeilijker wordt'

Fien kwam bij mij omdat ze last had van onzekerheid.
Over een paar maanden ging ze naar de brugklas en dat vond ze eigenlijk best wel 'een soort van' spannend. 
Haar meester had haar Havo-advies gegeven, en zelf dacht ze ook wel dat dat bij haar paste.....
Of misschien toch niet? 
Spelling vond ze 'vet lastig' en ook bij rekenen snapte ze niet altijd alles. 

'En mijn moeder zegt dat het alleen maar moeilijker wordt.'

Ik vroeg haar naar de Fien die ze zou zijn over 10 jaar. 
Bij deze vraag begonnen haar ogen te glimmen. 
En ze begon te vertellen. Over haar plannen, wensen en dromen. 
Ik voelde dat ze bijna niet kon wachten op deze Fien.

Maar opeens was er iets. 
Rode blos, hoge adem, verlegen blik.
Alsof ze ergens van schrok, zich betrapt voelde. 

Ik vroeg ernaar. 

'Ja', zei ze, 'al die ideeën en plannen......
Ik denk niet dat het ooit gaat gebeuren.
Er is namelijk niemand die het weet.'

'Dus', vroeg ik, 'als anderen het weten, gaat het wél gebeuren?'

Fien keek mij verbaasd aan. 
'Misschien....', mompelde ze.

'Nou, dan is er dus hoop, want ík weet het nu', zei ik. 

Voor Fien was het al snel duidelijk wat nodig was.
Ze vond 'Powerpoints' maken namelijk één van de leukste dingen om te doen. Dus als ze er één zou maken die over haarzelf ging, kon ze die aan de klas laten zien.
Iedereen zou in één keer weten welke plannen ze had. 

De presentatie had ze binnen een dag af; de meester was ingelicht en had er tijd voor vrij gemaakt. 

Die ochtend klopte Fiens moeder bij mij aan de deur.
'Heb je even tijd?', vroeg ze.

Ze vond het eigenlijk helemaal geen goed idee van de presentatie en dacht dat het voor Fien beter zou zijn om ervan af te zien. 

Ik herkende de rode blos en de hoge adem. Uit haar blik sprak angst en tegelijkertijd een enorme vechtlust.
Uit haar verhaal werd duidelijk dat ze het voor Fien écht anders wilde. 

Niet zoals zij het had meegemaakt. 

Haar emoties beletten haar om goed uit haar woorden te komen.
Ik stelde voor om het gesprek op een andere manier te doen. Een manier waar voelen en ervaren het overnemen van woorden.
Ze stemde toe.

Ik vroeg haar 2 matjes te kiezen en neer te leggen in de ruimte. Eén voor haarzelf en één voor Fien. 
Moeder legde haar matje neer en legde het matje van Fien er schuin onder.
Ik vroeg haar op haar eigen matje te gaan staan. 
Ze aarzelde.
'Dan sta ik boven op Fien....mag dat wel?', vroeg ze. 

'Ik weet niet of dat mag van Fien', gaf ik als antwoord. 
'Misschien moet je de vraag aan haar stellen?

'Of probeer het. Kijk maar hoe het voelt.'

Dat deed ze. Ze stond op haar matje. En op Fien. Héél kort. Snel stapte ze er vanaf. 
'Dat voelt niet gezond', zei ze. 

Ze wilde iets veranderen.
Ze verlegde haar eigen tegel,
op zo'n manier dat er ruimte ontstond tussen beiden.

Vanaf haar plek kon ze Fien nu helemaal zien.
Haar lef, kracht en passie. 
Het raakte moeder.

Ik zag haar eigen verdriet over haar wangen lopen.
'Ze kan het zelf', zei moeder, 'en nu ik nog....'
Ze lachte door haar tranen heen.

Fien vertelde mij later dat de presentatie heel goed was gegaan.
Iedereen wist nu wat ze wilde en zelf voelde ze zich zekerder dan ooit. 

(De namen in bovenstaande blog zijn fictief)